Wiktor II
Gebhard (Gerhard) von Dollnstein-Hirschberg (urodzony w Bawarii, około 1018 roku, zmarł w Arezzo, 28 lipca 1057 roku) herb Syn Hartwig von Dollnstein-Hirschberg, hrabiego Calw, Tollenstein i Hirschbergu i Baliz. Hrabia Calw, Tollenstein i Hirschbergu jako Gebhard. Papież, Biskup Rzymu, Wikariusz Jezusa Chrystusa, Następca i Książe Apostolski, Najwyższy Biskup Kościoła, Patriarcha Świata od listopada 1054 roku, faktycznie od 16 kwietnia 1055 roku do 28 lipca 1057 roku. Człowiek wielkich cnót i uczciwości. Zmienił formę bulli ołowianej, którą kancelaria papieska pieczętowała dokumenty: obok imienia papieża pojawiła się na niej sylwetka św. Piotra przyjmującego klucze od Chrystusa, a z drugiej strony wizerunek Rzymu. Pochodził z hrabiowskiego rodu Dollnstein-Hirschberg ze Szwabii. Był krewnym i kanclerzem cesarza Henryka III, który rychło mianował go biskupem Eichstätt i swoim zaufanym doradcą. Po śmierci Leona IX cesarz Henryk III przyjął w Moguncji delegację rzymską na czele z Hildebrandem, późniejszym papieżem Grzegorzem VII, i po negocjacjach desygnował w listopadzie 1054 rok Gebharda na papieża. Sediswakancja przed wyborem Wiktora II trwała cały rok. Po kilku miesiącach wahania Gebhard zgodził się, zatrzymując biskupstwo w Eichstatt, został 13 kwietnia 1055 roku koronowany (intronizowany) na papieża. Współpracując z cesarzem, Wiktor II kontynuował dzieło reform podjętych przez Leona IX. Na synodzie we Florencji w 1055 roku, potępił symonię oraz małżeństwa kapłanów i zabronił żonatym księżom posługiwania w dużych miastach; ich dzieci uznano za nieślubne, a więc pozbawiono je prawa do dziedziczenia dóbr kościelnych. Podobne decyzje podjęły kolejne synody. Henryk III włączył Spoleto i Marchię Fermo do Państwa Kościelnego, powierzając w nich rządy papieżowi jako cesarskiemu zarządcy całej Italii. Ekspansja Normanów zmusiła Wiktora II do szukania pomocy u Henryka III, udał się więc do Niemiec, ale kilka tygodni później cesarz zmarł 5 października 1056 roku, powierzając papieżowi troskę o cesarstwo i sukcesję dla swego kilkuletniego syna. Po pogrzebie Wiktor II zabezpieczył mu dziedzictwo i koronował w Akwizgranie jako Henryka IV. Po powrocie do Italii zwołał synod luterański w kwietniu 1057 roku, podczas którego ustanowił opatem klasztoru na Monte Cassino Fryderyka Lotaryńskiego - późniejszego papieża Stefana IX (X) i nadał mu godność kardynała-prezbitera od św. Chryzogona, zyskując przychylność jego brata Godfryda, księcia Lotaryngii. Zmarł na febrę w Arezzo (Toskania). Został pochowano w kościele S. Maria Rotondo w Rawennie, w mauzoleum Teodoryka Wielkiego.USTAWA z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. 1994 Nr 24 poz. 83 z późn. zmianami)
Bogdan Pietrzyk
26-02-2022